Informacje o drzewie orzechów brazylijskich: Jak uprawiać drzewa orzechów brazylijskich

Czy kiedykolwiek dostałeś te mieszane torebki niełuskanych orzechów? Jeśli tak, to prawdopodobnie znasz orzechy brazylijskie, które z botanicznego punktu widzenia wcale nie są uważane za orzechy. Czym są zatem orzechy brazylijskie i jakie inne informacje o orzechach brazylijskich możemy znaleźć?

Co to są orzechy brazylijskie?

Brazylijskie drzewa orzechowe (Bertholletia excelsa) są jedynymi gatunkami w rodzaju monotypowym Bertholletia, nazwany na cześć francuskiego chemika Claude'a Louisa Bertholleta. Pochodzą z niektórych regionów Amazonii i mogą osiągać wysokość od 160 stóp do 6 stóp szerokości i mogą żyć przez 500 lat lub dłużej. Kora jest gładka i szara, a liście są liściaste w porze suchej. Kwiaty rodzą się w wiechach, a każdy kwiat ma dwuczęściowy kielich liściasty, sześć kremowych płatków i wiele pręcików uformowanych w kapturową masę.

Po zapyleniu owoc dojrzewa około 14 miesięcy. Powstały owoc jest dość duży (4-6 cali średnicy i waży do 5 funtów) i wygląda bardzo podobnie do endokarpu kokosowego. W twardej, zdrewniałej skorupie znajduje się 8-24 wyraźnie trójkątnych nasion, spakowanych razem, podobnie jak segmenty pomarańczy. Te nasiona nazywamy orzechami brazylijskimi. Z botanicznego punktu widzenia orzechy są w rzeczywistości twardymi, pozbawionymi łusek owocami, takimi jak żołądź.

Informacje o drzewie orzechów brazylijskich

Na końcu tej owocowej kapsułki znajduje się otwór, który pozwala lokalnemu agouti rozgryźć owoc. Następnie zjadają trochę nasion i, podobnie jak nasze wiewiórki, zakopują je na później. Niektóre z zakopanych nasion stają się nowymi brazylijskimi drzewami orzechowymi. Brzmi to może być łatwą metodą rozmnażania, ale faktem jest, że nasienie mogło zostać zakopane w zacienionym miejscu i może czekać w zastoju przez lata, aż otaczające drzewa umrą i opadną, pozwalając słońcu przeniknąć do miejsca, w którym jest nasiono .

Ścinanie jednego z tych drzew w Brazylii jest nielegalne. Tak więc, gdy kiedyś były one wyłączną prowincją niezakłóconych lasów, teraz można je znaleźć na ludzkich podwórkach oraz wzdłuż ulic i dróg. Aby jednak owocować, niektóre pszczoły z rodzajów Bombus, Centris, Epicharis, Eulaema i Zylocopa musi być obecny, aby zapylić kwiaty. Tych dużych, cielesnych pszczół w dużym stopniu brakuje na zniszczonych obszarach leśnych. Z tego powodu, chociaż próbowano sadzić drzewa w Brazylii, bardziej niezawodna okazała się naturalna uprawa.

Pomimo swojej nazwy największym eksporterem orzechów brazylijskich jest tak naprawdę Boliwia, gdzie orzech nazywa się nuez de Brasil. Zarówno mieszkańcy obszarów wiejskich, jak i Brazylijczycy polegają na zbiórce i sprzedaży orzechów brazylijskich jako podstawowego źródła dochodu. Wycinanie naturalnie rosnących drzew brazylijskich zapobiegło wylesianiu z tego powodu na wielu obszarach Amazonii.

Jak wspomniano, komercyjna uprawa okazała się próżnym przedsięwzięciem. Ale uprawa orzechów brazylijskich nie jest poza obszarem możliwości. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się, jak uprawiać orzechy brazylijskie.

Jak uprawiać orzechy brazylijskie

Uprawa własnych orzechów brazylijskich wymaga cierpliwości i, choć jest trudna, jest satysfakcjonującym przedsięwzięciem. Najpierw musisz zebrać trochę orzechów brazylijskich. Jeśli weźmiesz je ze wspomnianego wcześniej worka mieszanych niełuskanych orzechów, nie będziesz w stanie ich rozmnażać. Te orzechy zostały ugotowane jako część ich przetwarzania. Wrzenie zabije nasiona, czyniąc je bezsilnymi.

Zdobądź odpowiedni materiał siewny ze szkółki internetowej lub jeśli mieszkasz w Amazonii, możesz oczywiście zbierać nasiona bezpośrednio z lasu deszczowego. Zadawaj pytania, aby mieć pewność, że otrzymujesz zdrowe, surowe nasiona do sadzenia, a nie do jedzenia. Po uzyskaniu nasion moczyć je w wodzie przez 24 godziny, aby poluzować zewnętrzną łuskę.

Wylej wodę i wypłucz nasiona. Namocz nasiona ponownie i powtarzaj proces płukania i moczenia co 8 godzin, aż nasiona wykiełkują. Gdy nasiona wykiełkują, napełnij pojemnik, taki jak przezroczysty szklany słoik, w 2/3 wypełniony bogatą w składniki odżywcze ziemią doniczkową. Zrób dziurę w środku gleby i wepchnij nasiona.

Przykryj go ziemią, pozwalając, aby kiełkujący koniec przebił się przez glebę. Zwilż glebę i utrzymuj ją w stanie wilgotnym. Przykryj pojemnik gazą lub gazą i mocno zabezpiecz go gumką. Umieść pojemnik w ciepłym miejscu z pośrednim światłem słonecznym i sprawdź, czy nie rośnie i nie wysycha.

Gdy sadzonka osiągnie 6-12 cali wysokości, posadź ją na obszarze o pełnym słońcu, dobrze przepuszczalnej glebie i wysokiej wilgotności z ciepłymi tropikalnymi temperaturami.