Dye From Indigo Plants: Dowiedz się o tworzeniu indygo barwnika

Niebieskie dżinsy, które dziś nosisz, są prawdopodobnie zabarwione syntetycznym barwnikiem, ale nie zawsze tak było. W przeciwieństwie do innych kolorów, które można było łatwo uzyskać przy użyciu kory, jagód i tym podobnych, niebieski pozostawał kolorem trudnym do odtworzenia - dopóki nie odkryto, że barwnik można wytwarzać z roślin indygo. Barwienie indygo to wieloetapowy, pracochłonny proces. Jak więc zrobić barwnik indygo? Dowiedzmy się więcej.

O Indigo Plant Dye

Proces przekształcania zielonych liści w jasnoniebieski barwnik poprzez fermentację był przekazywany od tysięcy lat. Większość kultur ma własne przepisy i techniki, którym często towarzyszą duchowe rytuały, aby stworzyć naturalny barwnik indygo.

Miejsce narodzin barwnika z roślin indygo to Indie, gdzie pasta barwnikowa jest suszona na ciastka w celu ułatwienia transportu i sprzedaży. Podczas rewolucji przemysłowej popyt na barwienie indygo osiągnął zenit ze względu na popularność niebieskich dżinsów Levi Strauss. Ponieważ zrobienie barwnika indygo wymaga dużo, a mam na myśli DUŻO liści, popyt zaczął przekraczać podaż, więc zaczęto poszukiwać alternatywy.

W 1883 roku Adolf von Baeyer (tak, facet od aspiryny) zaczął badać strukturę chemiczną indygo. W trakcie swoich eksperymentów odkrył, że potrafi syntetycznie odtworzyć kolor, a reszta to już historia. W 1905 roku Baeyer otrzymał Nagrodę Nobla za swoje odkrycie, a niebieskie dżinsy zostały uratowane przed wyginięciem.

Jak zrobić barwnik z indygo?

Aby uzyskać barwnik indygo, potrzebujesz liści z różnych gatunków roślin, takich jak indygo, woad i polygonum. Barwnik w liściach nie istnieje, dopóki nie zostanie poddany manipulacji. Substancja chemiczna odpowiedzialna za barwnik nazywana jest indykantem. Starożytna praktyka ekstrakcji indykanta i przekształcania go w indygo obejmuje fermentację liści.

Najpierw szereg zbiorników jest ustawianych stopniowo od najwyższego do najniższego. Najwyższy zbiornik to miejsce, w którym umieszczane są świeże liście wraz z enzymem o nazwie indimulsin, który rozkłada wskaźnik na indoksyl i glukozę. W trakcie procesu wydziela się dwutlenek węgla, a zawartość zbiornika zmienia kolor na brudnożółty.

Pierwsza runda fermentacji trwa około 14 godzin, po czym ciecz jest spuszczana do drugiego zbiornika, krok w dół od pierwszego. Powstałą mieszankę miesza się łopatkami, aby wprowadzić do niej powietrze, co pozwala naparowi utlenić indoksyl do indygotyny. Gdy indygotyna osiada na dnie drugiego zbiornika, ciecz jest odprowadzana. Osadzona indygotyna jest przenoszona do kolejnego zbiornika, trzeciego zbiornika, i podgrzewana, aby zatrzymać proces fermentacji. Końcowy wynik jest filtrowany w celu usunięcia wszelkich zanieczyszczeń, a następnie suszony w celu utworzenia gęstej pasty.

Jest to metoda, za pomocą której Hindusi od tysięcy lat czerpią indygo. Japończycy mają inny proces, który polega na ekstrakcji indygo z rośliny polygonum. Następnie ekstrakcję miesza się z proszkiem wapiennym, popiołem ługowym, proszkiem z łusek pszenicy i oczywiście sake, bo do czego innego byś go użył, jak tylko do zrobienia barwnika, prawda? Powstałą mieszankę pozostawia się do fermentacji przez tydzień lub dłużej, tworząc pigment zwany sukumo.