Raspberry Cane Borer Info: Dowiedz się więcej o Cane Borer Control

Istnieje kilka gatunków owadów, które noszą nazwę „omacnica trzcinowa” i żywią się uprawami trzciny cukrowej, takimi jak maliny i jeżyny. W zależności od tego, na jaki rodzaj świdra patrzysz, problem może być łatwy do opanowania lub poważny. Czytaj dalej, aby dowiedzieć się więcej o różnych typach świdrów trzcinowych i skutecznych metodach ich zwalczania.

Co to jest świder do trzciny cukrowej?

Istnieje kilka gatunków owadów uważanych za świdry trzcinowe. Należą do nich omacnica malinowa (Oberea perspicillata), świdoszy rdzawoszyi (Agrilus ruficollis) i świder trzcinowy z brązu (Agrilus rubicola). Zarówno odmiany czerwonoszyja, jak i brązowa są typami świdrów płaskich.

Raspberry Cane Borer Info

Świder malinowy to chrząszcze, które przez cały swój cykl życiowy żyją na roślinach trzcinowych. Są składane jako jaja tuż pod czubkiem rośliny. Kiedy wyklują się larwy, zakopują się w lasce i zimują w koronie rośliny. Wiosną wnikają do gleby i wyłaniają się jako dorosłe chrząszcze, czarne i długości około 1 cm.

Uszkodzenia przez omacnicę malinową zwykle pojawiają się najpierw jako zwiędłe lub poczerniałe końcówki, po których następuje osłabienie lub nawet zanik pędów. Dowody na świdry malinowe są bardzo charakterystyczne: dwa pierścienie opasane oddalone od siebie o około pół cala i 15 cm od końca laski. Oznacza to miejsce, w którym samica świdry przebiła laskę i złożyła jaja.

Ręczne zwalczanie omacnicy trzciny malinowej jest stosunkowo łatwe i skuteczne. Znajdź dotknięte laski i przetnij je około cala poniżej dolnej obręczy. Larwy spędzają w tym miejscu mniej więcej pierwszy rok swojego życia, więc ta metoda ma bardzo wysoki wskaźnik sukcesu. Spal wszystkie laski, które usuniesz w ten sposób.

Kontrola świdra trzcinowego z płaskim łbem

Zarówno świdry trzcinowe z czerwoną szyjką, jak i brązowe świdry trzcinowe są małe, o długości około ¼ cala (0,5 cm). Można je odróżnić po kolorach, które zasłużyły na ich imiona.

Wyraźnym objawem tych świdrów jest obrzęk lub żółć w trzcinie, około 1 do 3 stóp (0,30 do 0,91 m) nad ziemią, gdzie larwy zakopują się w korze. W końcu laska nad tymi galasami umrze.

Zarządzanie świdrami płaskogłowymi najlepiej wykonywać późną zimą, wycinając i niszcząc trzcinę 15 cm poniżej najniższego poziomu żółci. To zabije larwy, zanim będą miały szansę wyłonić się na wiosnę jako dorosłe osobniki, aby złożyć więcej jaj.